Her ne kadar salgın ülke çapında hızla yayılarak devam etse de metal işçisi payına bu süreç zarfında ortaya çıkan gerçeklerin altını çizmekte fayda var.
-Patronlar ve onların devleti büyük oranda her türlü dayatmayı metal işçilerine kabul ettirdi. İşçilerin değil, patronların çıkarı ne gerektiriyorsa (ücretsiz izin, kısa çalışma ödeneği, işten atma, fonların yağmalanması vs.) her zaman olduğu gibi torba yasalar içinde hayata geçirildi.
-İşçilerin payına patronların kârları uğruna ölmek düştü. Metal işçisi bu sürece örgütsüz ve safları dağınık yakalandı. Kısmi birtakım örneklerin dışında, fabrikalarımızda örgütlü birliklerimiz olmadığı için her söyleneni kabul etmek zorunda kaldık.
-Sendikalarımızın büyük oranda patronların denetiminde olduğunu tekrardan gördük. Yetkili sendika pozlarında fabrikalarda dolanan sendika beyleri, istisnasız tüm fabrikalarda patronlar ne istedilerse onu yaptılar. Yeri geldi patronların kârı için işçileri çalışmaya zorladılar, yeri geldi işten atılmanın doğal bir durum olduğunu işçilere anlatmak için çabaladılar.
-İşçi sınıfının hayatının kapitalist sistemde zerre kadar öneminin olmadığını gördük. Nasıl ki eskimiş bir makine parçası hurdalığa atılıyorsa, bizim yaşamımızın da hiç çekinilmeden hurdalığa atılabildiğini gördük.
-Bize zerre kadar değer vermeyen sömürü düzeninden kurtulmamız gerektiğini bugün ağır bedeller ödeyerek görüyoruz. İşçi sınıfının kendi sosyalist iktidarını kurmaktan başka seçeneği olmadığı bir kez daha gün yüzüne çıktı.
-Son günlerde “güzel günler gelecek” yalanları ile uyutulamaya çalışılıyoruz. Güzel günlerin kendiliğinden gelmeyeceğini, yine bu süreci baskı rejimlerini tahkim etmek için kullandıklarını görebiliriz. Güzel günler ancak işçi sınıfının nasırlı ellerinin ürünü olacaktır.
MİB'li bir işçi
