Haziran Direnişi’nin 8. yıldönümündeyiz. Aradan geçen 8 yılda kadına yönelik şiddet, kadın cinayetleri, kadın düşmanı politikalar hız kesmeden devam etti. İşçi-emekçi kadınlar AKP-MHP iktidarının baskıcı, gerici politikalarının özel hedefi haline getirildi. İstanbul Sözleşmesi AKP şefi Erdoğan tarafından bir gece yarısı kararnamesi ile feshedildi. Böylece iktidarın kadın düşmanlığı bir kez daha gözler önüne serilirken, diğer yandan da İstanbul Sözleşmesi toplumu kutuplaştırma politikalarının aracı haline getirilmeye çalışıldı. LGBTİ+ bireyler İstanbul Sözleşmesi vesilesi ile hedef tahtasına çakıldı, nefret söylemleri, yok sayma politikaları devreye sokuldu.
AKP-MHP iktidarının hayata geçirdiği kadın düşmanı politikalarını, iktidar yandaşlarının buldukları her fırsatta kusmayı marifet bildikleri kadın düşmanı, gerici söylemler tamamlıyor. Başta AKP şefi Erdoğan olmak üzere iktidar temsilcileri sık sık kadın düşmanı sözler sarf ediyorlar. Bunun son örneği, Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanı Derya Yanık’ın skandal olarak değerlendirilebilecek açıklaması oldu. Yanık, pandemi sürecinde kadına yönelik şiddette yaşanan artışın tolere edilebilir düzeyde olduğunu iddia etti.
Bir kadın bakanın kadına yönelik şiddeti tolere edilebilir olarak görmesi şaşırtıcı değildir. Yanık, gerici-faşist zihniyetin temsilcisi olarak kendisine biçilen rolü hakkıyla yerine getirmektedir. Daha önce de AKP sözcüsü kadın bakanlar, milletvekilleri benzer skandal açıklamalara imza atmışlardır. AKP grup başkanvekili Özlem Zengin’in “Bu ülkede AK Parti gelene kadar ‘kadın’ kelimesinin adı yoktu.” sözleri hafızalardaki yerini korumaktadır. Bu riyakar açıklamaların işçi ve emekçiler nezdinde, özellikle de işçi-emekçi kadınların cephesinde hiçbir inandırıcılığı yoktur. İşçi-emekçi kadınların pandemi sürecinde karşı karşıya kaldıkları tablo ortadadır. İşçi ve emekçi kadınlar pandemi sürecinde daha da yoksullaşmış, bu süreçte artan ev işleri, hasta-çocuk-yaşlı bakımı ile üzerlerindeki çifte sömürü katmerlenmiş, karşı karşıya kaldıkları şiddet artmıştır.
AKP-MHP iktidarı kadın düşmanı söylemlerini, icraatlarını tek adam rejimini ayakta tutmak için hayata geçirdikleri baskıcı-gerici politikaların bir parçası olarak devreye sokmaktadır. Kadınların özel bir tarzda sürekli olarak hedef tahtasına çakılmasının gerisinde kadınların sokaklara taşan öfkesinden, toplumsal muhalefetin en diri kesimini oluşturmalarından duyuyan korku da bulunmaktadır.
AKP-MHP iktidarının, en başta da AKP şefi Erdoğan’ın sık sık dışa vuran “Gezi korkusu” da kadın düşmanı politikaları beslemektedir. Haziran Direnişi’nde en ön saflarda bulunan kadınlar Haziran Direnişi’nden bu yana sokakları terk etmemektedirler. Kadınlar, kadın düşmanı politikalara, İstanbul Sözleşmesi’nin iptaline sessiz kalmamakta, başta 8 Martlar, 25 Kasımlar olmak üzere yasaklara, baskılara rağmen kitlesel eylemler gerçekleştirmektedirler. Pandemi sürecinde artan hak gasplarına, ücretsiz izin saldırısına, Kod 29’a karşı mücadele eden işçiler arasında kadın işçiler en öndedir. Sinbo ve SML’de kararlıkla direnen kadın işçiler bunun en açık örneğidir. Pandemi yasaklarıyla geride kalan 1 Mayıs’ta yasakları tanımayarak sokaklara çıkma iradesi gösterenler içinde kadınlar belirgin bir şekilde öne çıkmıştır.
İstanbul Sözleşmesi’nin iptali ile kadına yönelik şiddetin artmasına açıktan davetiye çıkartan, buna paralel olarak kadına yönelik şiddeti “tolere edilebilir” olarak değerlendirme cüreti gösteren gerici-faşist zihniyete karşı Haziran Direnişi ruhuyla mücadeleyi daha da büyütmekten başka bir seçenek bulunmamaktadır. İşçi-emekçi kadınlar hayatlarına, haklarına, geleceklerine sahip çıkmak, saldırıları püskürtmek için iktidarın her fırsatta dile getirdiği “Gezi korkusu”nu daha da büyütmelidir.
