(24.12.12) – İş cinayetine kurban giden 4 işçinin ailelerine haklarından vazgeçmeleri için para verilerek anlaşma imzalatıldı.
Ümraniye Çekmeköy’de bir buçuk ay önce Sur Yapı’ya ait inşaatta 4 işçi ölü bulunmuştu. Sabah konteynerde bulunan işçilerin gaz sızıntısından zehirlendiği tahmin ediliyordu. Radikal gazetesinden Umay Aktay Salman’ın konuya haberi ile sermayenin işçilere verdiği değer ve iş cinayetlerinin gerçek yüzü bir kez görüldü.
Recep Cırıl, Adem Cırıl, Mustafa Bayrak ve Ahmet Tiryaki’nin ailelerine müteahhit firma ve taşeron tarafından insanlık dışı bir sözleşme imzalatıldığı ve “kan parası” verildiği ortaya çıktı. Sözleşmeyle ailelere 75’er biner lira verilirken karşılığında tüm haklardan feragat edildiğine dair bir sözleşme imzalatıldı. Sulh-İbra ve Feragat Sözleşmesi’nde ailenin patronun avukatına vekalet vermesi ve avukatın da davayı örtbas etmesi öngörülüyor.
Ailelere imzalatılan sözleşme metni şöyle:
“İş bu protokolün imzalanmasına müteakip anne, baba ve kardeşler Sur Yapı’nın bildireceği avukata 2 gün içinde vekâletname verecektir. Bu vekâletname ile avukat Sur Yapı ve PMS’ye maddi ve manevi tazminat davası açacaktır. Davanın açılmasını müteakip avukat hem anne-baba hem de kardeşler adına iş bu davadaki tüm taleplerinden (fazlaya ilişkin tutulan kısımlar dahil) ve davadan gayri kabili rücu feragat edecektir. Devamında da temyiz hakkından feragat edecek ve davanın kesin hükümle son bulmasını sağlayacaktır. Ve bir daha da anne, baba ve kardeşler dava açmayacak, icra takibi başlatmayacak ve hiçbir surette başkaca bir talepte bulunmayacaktır. Bu anlamıyla iş bu sözleşme kesin sulh metni ve tam ibranamedir. İşbu protokolün imzalanmasından sonra anne, baba ve kardeşler Ümraniye Başsavcılığı’na söz konusu olayla ilgili yürütülen soruşturmada savcılığa başvurarak olayla ilgili olarak şikâyetçi olmadığını beyan edecektir. Şikâyetçi olmadığına dair beyanı dava açılması durumunda mahkemede de tekrar edecektir.”
Avukatlar sözleşmenin hukuka ve meslek etiğine aykırı olduğunu söylüyor ve taraflar arasında anlaşma olabileceğini ancak bunun avukat kısıtlaması biçimini alamayacağı ve insan iradesini satın almak anlamına geldiğini belirtiyor.
Bu gibi iş cinayetlerinin ardından “kan parası” tabir edilen bir ücret karşılığı ailelerin dava açmaktan vazgeçmesi uygulaması özellikle tersaneler bölgesi gibi iş cinayetlerinin sık yaşandığı yerlerde hayli yaygın. Ancak işin bu denli “hukukdışı” bir hukuksal forma büründürülmesi sık raslanan bir örnek değil. Bu açıdan anlaşma işçi kanı üzerinden yükselen burjuvazinin ne kadar pervasızlaştığını da gösteren bir örnek.
