Sistem baskısıyla oluşan ve bizim de zamanla yapmamız zorunluymuş gibi görüp alıştığımız “görevler” vardır. Kadının yapacağı şeyler bellidir. Çamaşır, bulaşık, yemek, çocuk bakmak önceden belirlenmiş bu görevler arasındadır. Davranışlarımız, hal ve hareketlerimizle de önceden belirlenmiş o sınırın dışına çıkmamıza izin verilmez.

Kadın işçiler olarak yükümüz daha da artıyor. Hem evde hem işte yapmakla yükümlü olduğumuz işler sosyal yaşantımızı kısıtlıyor. Patronların kar hırsı toplumsal bir dejenerasyon yaratıyor. Bu kadın- erkek ilişkilerine de yansıyor. İşyerinde kadın erkek arasındaki iş bölümünde de eşitsizlik yapılıyor.

10 Şubat Devrimci Kadın Kurultayı’nda tartışılacak konulardan da görüldüğü gibi, ister kadın ister erkek olsun ezilmişliğin nedeni bu sistemse eğer ve bu sistemde kadın bir kat daha fazla eziliyorsa kadının kurtuluşu için devrim zorunlu hale geliyor.

Kurultaydan kadının kurtuluşu için daha da güçlü çıkmalıyız.

Toplumsal olarak kadınlar erkeklerle aynı konumda olmadıkları için, kadın yaşamında pek çok sorunla karşılaşıyor. Kadın birey olarak yaşamıyor. Kadınlar doğumdan ölüme kadar bu yaşadığımız dünyada sermaye için ucuz işgücü erkekler için ise hizmetçi olarak görülüyor.

Kadınların ve erkeklerin bu sorunlarla ilgili bilinçlendirilmesi gerekiyor.

Devlet işine geldiği gibi iletişim araçlarını medyayı, basını kullanarak nasıl toplumu yönlendiriyorsa ve kadının ezilmiş bir cins olduğunu insanların beynine yerleştiriyorsa, bizler de yapacağımız çalışmalarla bunun böyle olmadığını göstermeliyiz.

10 Şubat günü gerçekleşecek kurultay kadın sorununa genel bir bakış ortaya koyup tartışmak değil, kadının kurtuluşunu hedefleyen kararlar alıp uygulamalıdır. Ancak böyle olursa kurultay amacına ulaşır.

Ümraniye’den kadın işçiler