İnsanca yaşam için örgütlü mücadeleye!

Yine bir asgari ücret belirleme süreci geride kaldı. Aslında sonucu önceden belli olan asgari ücret zam dönemleri bundan dolayı adeta bir komediye dönmektedir. İşçilerle alay edercesine verilen komik zamlar, o “büyük”lüğüyle övünülen devletin sözcülerince büyük bir ciddiyetle açıklanır.

2013 yılında milyonlarca işçiyi etkileyen asgari ücrete, herkesin yine “dağ fare doğurdu!” diyeceği bir oranda zam yapıldı. Belirlenen artışla asgari ücrete ilk altı ay için yüzde 4,1 ikinci altı ay için ise yüzde 4,4 zam geldi! Yani 2013 yılında uygulanacak asgari ücret ilk altı ay için net 774 TL, ikinci altı ay için 804 TL olarak belirlendi.

İnsani gereksinimleri karşılamaya hiçbir şekilde yetmeyecek olan asgari ücret dayatması ile işçi sınıfı 2013 yılında da açlık ve yoksullukla boğuşacak. Yine ek işler aranacak, patronların dayattığı fazla mesailere “gönüllü” olunacak, gecesi-gündüzü belli olmadan patronlara ömürler adanacak… Tüm bunlara rağmen ele geçen ücret ne beslenmeye yetecek ne faturaları ödemeye, ne okul masraflarına, ne de yol parasına… Sosyal-kültürel ihtiyaçları saymıyoruz bile.

Ama buna rağmen sermaye devleti işçinin ücretine yapmadığı zammı, iğneden ipliğe her şeye yapacak! 2013 yılında işçi ve emekçileri bekleyen zamlardan bazıları şöyle: Öncelikle vergi ve cezalarda yeni yılla birlikte zam uygulanacak. Buna göre taşıt vergileri, harçlar, damga vergisi, cezalar ve değerli kağıtlar ile defter tutma hadleri yüzde 7.8 artırılacak. Zam uygulandığında damga vergisi 37 TL olacak. Trafik cezaları da zamlanacak. Kırmızı ışıkta geçme ve hız sınırını aşma 166 TL olurken, alkollü araç kullanmanın cezası 701 TL’ye yükselecek. Pasaport harcı da zam yağmurundan nasibini alarak 121.5 TL’ye çıkacak. Ehliyet harcı ise yeni yılla birlikte 300 TL olacak. ÖTV oranının artmasıyla sigara da zamdan nasibini alacak. ÖTV zammıyla 8 TL’lik sigaranın fiyatı 10.5 TL olacak. Bilindiği gibi son yapılan zamla birlikte benzinin litre fiyatı yeniden 5 TL’ye yaklaşmış, elektrik ve doğalgaza ise 1 Ekim’de yüzde 10’a varan oranlarda zam yapılmıştı.

Geçim derdinin kronik bir sorun haline geldiği Türkiye’de bu durum yapılan kimi anketlere de yansıyor. Örneğin, Tür­ki­ye hal­ka­sı­nı Ba­rem Re­se­arch’­ün ger­çek­leş­tir­di­ği WIN/Gal­lup In­ter­na­ti­ona­l’­ın, beş kı­ta­dan 54 ül­ke­de­ki 56 bi­n ki­şiy­le yap­tı­ğı “U­mut ve Umutsuz­luk Ba­ro­met­re­si­” adlı araş­tır­mada, “bu yıl­la kar­şı­laş­tı­ra­cak olur­sak, ge­le­cek yıl eko­no­mik açıdan daha mı zor geçecek?” so­ru­suna, Tür­ki­ye­’de gö­rü­şü­len ki­şi­le­rin yüz­de 43’ü zor­luk­la­rın ar­ta­ca­ğı­ yanıtını vermiş. Yüz­de 25’lik ke­sim du­ru­mun de­ğişme­ye­ce­ği­ni düşünüyor. Tür­ki­ye için geç­ti­ği­miz yıl yüz­de 1 olan net eko­no­mik umut, bu yıl 12 pu­an azala­rak yüz­de 13‘e düş­müş. Görülen o ki, yoksulluk artarken işçi ve emekçilerin umutsuzlukları da artmaktadır.

Tek seçenek örgütlü mücadele!

Kapitalizmin dünya genelinde kriz içinde debelenmeye devam ettiği, krizin tüm yükünün işçi ve emekçilere yıkıldığı, işsizlik oranlarının yükseldiği, sömürünün, köleliğin ve sefaletin arttığı bu düzende, tüm bu umutsuzluk ve çaresizlik tablosunu yıkacak olan işçi sınıfının örgütlü gücüdür. Hak arama mücadelesinde oynaması gereken rolü oynayamayacak denli kötürümleştirilmiş sendikalara hâkim olan bürokrasiyi aşacak olan da yine bu güçtür.

İşçi sınıfı adına Asgari Ücret Tespit Komisyonu’nda işçi sınıfını “temsil” eden sendika ağalarının esas işlevlerinin işçi hareketini dizginlemek olduğu ortadadır. İşçilerin fabrikalarda taban örgütlenmelerinden aldıkları güçle sendikalarda örgütlendiği ve sokaklarda sesini duyurduğu koşullarda asgari ücret gibi işçi sınıfının genelini etkileyen ve insanca yaşam koşullarında belirleyici önemde olan bu süreç kuşkusuz çok farklı olurdu.

Yapılması gereken bellidir. Sanayi havzalarında, fabrikalarda işçi sınıfının bilinçlenmesi ve örgütlenmesi uğruna mücadeleyi yükseltmek gerekmektedir. İşçi sınıfını ilgilendiren her konuda olduğu gibi sınıf devrimcileri bu bilinçle çalışmalarını yoğunlaştırmaktadır.

Bundan dolayı Ocak zamlarının da gündemde olduğu bugünlerde yapılacak çalışmalar önem kazanmaktadır. İşçilerin yaşamlarını doğrudan etkileyecek bu dönemlerde, işçilerin kendiliğinden de olsa hareketlendiği, bireysel ya da toplu bir takım çıkışların olduğu bilinmektedir. Fabrika merkezli çalışmaların böylesi süreçlerde daha farklı etkisi olacağı ortadadır.

(Kızıl Bayrak, 4 Ocak 2013, Sayı 01)