Pandemi öncesiydi. Cumartesi Anneleri’nden Hanife Ana’ya (Yıldız) sarılıp “Sen haklı olarak Murat gibi sevmezsin ama biz seni Murat kadar seviyoruz” demiştim. Hanife Ana’da ana sıcaklığıyla öpmüştü beni.

“Biz” dememin nedeni somut gözlemlere dayanıyor; herkesin Hanife Ana’yı sevdiğini gözlemliyordum. Hanife Ana acısını gözyaşlarıyla ifade etse bile, daha çok mücadele ile dile getiriyordu. Gülseren gözaltına alındığında yapılan basın toplantısında “Evladımı yitirdim, avukatımı da yitirmek istemiyorum” demişti. “Avukat” ifadesi teknik/mesleki bir ifade gibi görünse de Hanife Ana’nın sesinde “kızımı, yoldaşımı” diyen bir tını, bir ruh vardı ve bu herkesin hissedebileceği yoğunluktaydı.

Emine Ana (Ocak) ise Hasan’ın her siper yoldaşına ana sıcaklığıyla bakıyor. Emine Ana’yla çok fazla karşılaşmadık. Yani beni birebir tanımaz diye düşünüyorum. Binlerce evladından biri olarak tanır ama birebir tanımayabilir. Kuvvetle muhtemel böyle olmasına rağmen, her karşılaştığımızda öyle sıcak bir bakışı var ki kendimi özel hissetmeme neden oluyor. Karşılaşsak kim bilir adımı bile bilmez belki, ama Maside’ye, Hüseyin abiye, Ali abiye baktığı gibi ana sıcaklığıyla bakıyordu bana. Dedim ya; kendimi özel hissettiriyor. Öte yandan, eminim ki kendisiyle birlikte mücadele eden her evladına aynı sıcaklıkla bakıyor. Teorik olarak bunu bilmeme rağmen, pratik olarak yine de kendimi özel hissediyorum, Emine Ana’nın bakışlarıyla.

Gülmez Ana ve ölümsüzlük burçlarına uğurladığımız Güzel Ana için de aynı şeyleri söylemek gerekiyor. İki ananın da gözaltında kaybedilen çocuğu yok. Ama onlar da Cumartesi Anneleri içinde değerlendiriliyor. İlk gününden itibaren gözaltında kaybedilenler için verilen mücadelenin öznelerinden oldu Gülmez ve Güzel Ana.

Ölümsüzlük burçlarına çekilenler de dahil her bir ananın ortak paydası mücadele. Cumartesi Anneleri’nin uzun soluklu eylemi 1000. haftasına girerken onların binlerce evladının olduğunu söylemek gerekiyor.

Cumartesi Anneleri’nin binlerce evladından biri