Asen Metal’den bir kadın işçi: Çalışma alanımızda ürünler çok ağırdı. İkisi, üçü, beşi, onu birbiri üstüne bindiği zaman çok ağırlık basıyordu. İki kişi olmamıza rağmen çok ağırdı.

Mekanikte çalışan bir kadın işçi: Fabrika koşulları kadın işçiler için ağırdı. Mekanikte tek kişi çalışıyorduk. Malzemeleri tek kişi kaldırıyorduk. Kadın-erkek fark etmeksizin buranın koşulları hepimiz için zorlayıcıydı fakat kadınlar olarak fiziksel anlamda daha fazla zorlanıyorduk. Yetiştirmemiz gereken ürünler ve adetler oluyordu. Tek başına bunları indirme, kaldırma daha zordu.

“Bütünleşe bütünleşe güçlendik!”

Bu direniş süreci size ne öğretti?

Bir erkek işçi: Biz şimdiye kadar sendikasız çalışarak çok büyük hata yapmışsız. Bunları sorguladık bu süreçte. Birlik-beraberliğe çok önem vermiyorduk içeride. Herkes farklı farklı grup olmuştu. Bunun yanlış olduğunu öğrendik. Hepimizin birlik halinde hareket etmesi gerektiğini anladık. Tek tek parçalanmaktansa, tek tek konuşmaktansa bir bütün halinde hareket ettiğimizde çok daha iyi sonuçlar aldığımızı gördük.

İşçiler olarak ne gibi engeller söz konusuydu?

İşçiler olarak parçalıydık. Bölünmemizin temel nedeni yine yönetimle ilgili. İşçileri tek tek odaya çağırıp rakam söylemeleri, onu gönderip bir başkasını çağırıp teklif vermesi...Arkadaşı arkadaşa kırdırmaları, hiçbir zaman bir bütün haline getirmek istememeleri...Mesela çay içecek yerimiz bile yoktu bizim. İki-üç kişi bir araya gelmemiz istenmiyordu. Yönetim işçilerin içeride bir araya gelmesini engellemek için her adımı attı.

İçerideki sorunlarınız ve patlama noktanız neydi?

Yönetimin tavrı, insanlara hitap şekli çok sorunluydu. En ufak sorunda bizlere kapıyı gösteriyorlardı. Bizleri bölüp parçalayıp yönetmeye çalışıyorlardı. Biz de yıllar içinde bunları fark edebildik, bir araya geldik, bütünleşe bütünleşe güçlendik.

İlk patlama noktamız aralık ayındaki zamlar oldu. Ülkedeki enflasyon durumu çok kötü, geçinme şartları işçi adına çok ağırlaştı. Bu durumu örgütlenmeden önce yöneticilere aktardık. Aynı tavırlara maruz kaldık, “gidin hakkınızı başka yerde arayın”, “burası Gebze, çalışıyorsanız çalışın yoksa adam çok burada” söylemleri oldu. Biz de sendikaya başvurmaya karar verdik. Toplu sözleşmemiz olsun, çalışma şartlarımız daha iyi olsun diye.

“Bir bütün halinde hareket ediyoruz!”

Direniş süreciniz nasıl gidiyor?

Kapıdaki motivasyonumuz çok iyi. Bu iş artık parayla alakalı bir durum değil sadece, bir onur meselesi. Bizler toplu sözleşmeli, sendikalı, düzgün şartlarda çalışmak istiyoruz. Burada bir bütün halinde hareket ediyoruz. Bu da sendikasız çalışan, kötü şartlarda çalışan ve kötü tavırlara maruz kalan arkadaşlara örnek olsun.

İşçiler olarak yaşadığınız sorunlardan kısaca bahseder misiniz?

Bir başka işçi: İçeride insan sağlığı adına hiçbir şey yok. Burada daha geçen sene bir işçi arkadaşımızı kaybettik. Makinadan fırlayan bir parça işçi arkadaşımızın vücuduna isabet etti. İşçi cinayetine rağmen, çalışmaya devam edin denildi. Son iki ayda üç iş kazası yaşandı. En son, direnişe çıkmadan önceki pazar günü bir iş kazası yaşandı, tornada eli sıkışan bir işçi arkadaşımız var ve eli kesilecek durumdaydı. Şirket araç bile vermedi, kaza geçiren arkadaş için bıraktıklarını söyledikleri aracın tekerlekleri patlaktı. Burada kesinlikle insana değer verilmiyor. İnsanlık adına hiçbir şey yok! Sadece bizlere söyledikleri gelin, asgari ücrete çalışın, ne olursa olsun sizin yaralanmanız, ölmeniz hiçbir şekilde önemli değil, sadece çalışın.

“Buraya sendikalı gireceğiz!”

Örgütlenme süreciniz nasıl ilerledi ve talepleriniz nelerdir?

Açıkçası burada işçiler olarak parça parçaydık. On kişi bir yerde ses çıkarıyordu, on kişi başka bir yerde. “Gelin bir köprü yapalım” dedik, birleştik. Biz, birbirimizle kenetlenirsek bu yolda galip olacağımızı söyledik. Bir örgütlenme yapıldı, çok kısa bir süre içinde. 20 Ocak’tan sonra örgütlenme oldu.

Bizim istediğimiz çok bir şey değil, ülkenin ekonomik koşullarına göre iyi bir ücret istiyoruz. Her şeyden önce işçi sağlığının önemsenmesini istiyoruz. Biz işçi cinayetlerinin, iş kazalarının olduğu bu düzenin bitmesini istiyoruz. Sağlıklı bir yaşam istiyoruz.

Biz işçiyiz, çalışmak zorundayız ama biz sağlıklı, güzel şartlarda çalışmak istiyoruz. Türkiye’nin ekonomik şartları ortada, yoksulluk sınırın 15 binlere geldiği bir dönemden bahsediyoruz ve bizlere verilen 4250 TL maaş. Kazanan bir firma burası. Biz hakkımızın verilmesini istiyoruz. Biz almak istiyoruz, patron vermek istemiyor. Bunun için direniyoruz.

Son olarak da biz bir şekilde buraya sendikalı gireceğiz. Çocuklarımıza da sendikalı fabrikalar bırakmak istiyoruz.

Kızıl Bayrak / Gebze