Ucube’ yıkıldı, Emek yıkılmayı bekliyor, özel tiyatrolar sınavı geçilemedi, bütünlemeye kalınmayan tek ders arkeoloji alanındaydı, bize ait kimi eski eserlerin Türkiye’ye iadesinde başarı sağlandı. Koltuğunu kaybeden dört bakandan Ertuğrul Günay’ın ‘karne’sini masaya yatıranlar aşağı yukarı bu görüşler etrafında birleşiyor. Nazikti, karşısındakini dinlerdi, telefon eder, itirazlarını yapar, katıldığı ve katılmadığı şeyleri belirtirdi. Ama özellikle ‘Ucube meselesi’nde uzak ara ofsaytta kalmıştı. Bence Mehmet Aksoy’un heykeline vurulan ilk darbede istifa etmeliydi; geçmişine, unvanına, kültür ve sanat adamına yakışan buydu. Kim bilir, “Bari sonraki ‘Ucube’lerin yıkımına engel olayım” diye kaldı ama o konuda da başarılı olamadı. Çünkü eleştirmenliği ‘Son derece yıkıcı ve yok edici’ bir Başbakan’la çalışıyordu. Gazetelerde okudum, Çanakkale’ye 50 metre boyunda devasa bir Hektor heykeli yapmak gibi bir hayali varmış, ne yazık ki bu hayalini gerçekleştiremeden koltuğu Ömer Çelik’e teslim etti. Peki, yeni bakana ilişkin umudumuz var mı? Günay’dan beklediklerimiz olamadı, Çelik’ten zaten ‘özel’ bir beklentimiz yok; dolayısıyla en azından benim için ortada bir problem de yok.
Ya Sağlık Bakanlığı cephesi? Bildiğim kadarıyla sağlık çalışanlarına en çok saldırının, şiddetin uygulandığı, tepesi atan hastanın doktor, hastabakıcı, hemşire dinlemeden sille tokat daldığı, hatta işi ölüme kadar götürdüğü bir dönemin bakanıydı Recep Akdağ. Gidişine ‘Sağlık olsun’ demekten başka söylenecek bir şey var mı, bilmiyorum? Hükümetin ‘içişleri’ne karışmak istemem ama ‘İçişleri Bakanlığı’ndan İdris Naim Şahin’in gidişi ancak onun sevdiği türden bir faaliyetle, ‘takla atarak’ kutlanılabilir gibi gözüküyor. Ya yerine gelen Muammer Güler? ‘radikal.com.tr’, Güler’in isminin açıklanmasının ardından sıcağı sıcağına okurlarıyla paylaştığı haberde, Hrant Dink’in ölümünün sorumluları arasında adı geçen Güler’in İçişleri Bakanlığı’na terfi ettirildiğini ve bu tercihe ilişkin Dink’in avukatı Ergin Cinmen’in “Hrant’a dokunan yükseldi” yorumunda bulunduğunu yazdı. Ben de şu ayrıntıya dikkat çekmek istiyorum; Güler yasaklı 1 Mayıs’lardan 2008’de İstanbul Valisi’ydi ve dönemin Emniyet Müdürü Celalettin Cerrah’la birlikte yürümek isteyenleri cop, biber gazı ve suya boğmuştu. Bu gerçeği 2 Mayıs 2008’deki Sabah gazetesi, (‘Yandaşlık’ kariyerleri boyunca çıkardıkları en iyi işti) ‘Gazcı Kardeşler’ başlığıyla manşete taşımıştı (ki bu manşet MediaCat dergisince ‘Yılın en iyi manşeti’ seçildi). Şimdi bakıyorum son günlerin Sabah’larına, Güler’e ilişkin böyle bir hatırlatma yok. İnsan ‘Kardeşlerden biri bakan oldu’ türünden bir başlık bekliyor. Neyse, özetle Güler’in de en iyi bildiği şeylerden ‘Biber gazı’, dolayısıyla ‘Gelen gideni aratmaz’. Öte yandan her yerde ‘Kabine’deki revizyon tartışılırken serviste bizim Kenan (Başaran), “Abi bu kadar tartışılacak bir şey var mı ortada?” diye sordu. Kenan’ın ‘ara pası’nın gideceği yeri anladım hemen: “Tabii ki yok, ‘Tek adam’ hükümetlerinde değişimin pek bir anlamı yoktur.” Kenan devam etti: “Buradaki mesele ‘Ev ödevini kim iyi yaptı ya da yapamadı’dır.”
Bir çeviri problemi...
Geçen hafta içinde Tarantino’nun son filmi ‘Zincirsiz’in (Django Unchained) basın gösterimi yapıldı. Filmin bir yerinde ‘beyaz’lardan biri, öykünün siyahi kahramanını aşağılıyor. Bu aşağılama durumu da altyazıya ‘Kıro’ sözcüğüyle yansımış (yani böyle çevrilmiş). ‘Gereksiz bir dert’ de diyebilirsiniz ama bu sözcükle hesaplaşmanın zamanı geldi de geçiyor diye düşünüyorum. Malum, ‘Kıro’ Kürtçede ‘Oğul, erkek çocuk’ demek. Ne yazık ki Türkçe’de (özellikle Batı’da) içinde bu sözcük, ‘Görgüsüz’ anlamında kullanıldı bugüne kadar. Ve bu şekilde kullanılırken de Kürt vatandaşlarımızı üzdük hep. Ama artık bu üzüntüye son vermenin zamanı geldi de geçiyor. Hele ki ‘altyazı’larda... Naçizane buradan sinema şirketlerine sesleniyorum, çevirmenlerinizi lütfen uyarınız; çünkü bu tür kullanımlarda işin içine ‘Nefret suçu’ ve ‘Irkçı söylemler’ girmiş oluyor.
Radikal / 28.01.13
