Bizler emekçi ailelerin çocukları olarak dünyaya geliyoruz. Ailelerimiz bizleri iyi bir meslek sahibi olmamız umuduyla, bin bir güçlükle okula gönderiyor. Okula başladığımız ilk günden, mezun olacağımız son güne kadar içlerinde hep bu umudu taşıyorlar. Yıllarca patronların sömürülerine, baskılarına boyun eğiyor; üç beş kuruş için emeklerini satmaya mecbur bırakılıyorlar. Buna çocukları için katlanıyorlar, onlara bir gelecek sağlayabilmek için. Okula gitmenin, bizler için bu sefil hayattan bir “kurtuluş yolu” olduğuna inanıyorlar.
Bizler de masum hayallerle, büyük umutlarla başlıyoruz okula. Okulun bizi gerçekten bu “sefil hayattan” kurtaracağına, bize parlak bir gelecek vaat ettiğine inanıyoruz, ister istemez. Ama çok geçmeden işin aslının pek de öyle göründüğü gibi olmadığını fark ediyoruz. Çünkü düzen, bizleri birer sermaye olarak görüyor. Asıl amaçlarının duygularımızı ve bilinçlerimizi körelterek sistemin sürekliliğini sağlamakla yükümlü bir “hissiz köleler ordusu” yaratmak olduğu kaçınılmaz gerçeğiyle yüzleşiyoruz. Bazılarımız susuyor, bazılarımız da sesini çıkartabildiği kadar yükseltmeyi, başkaldırmayı seçiyor. Ben başkaldırmayı seçenlerdenim ve itiraf etmeliyim ki eskiden boyun eğmenin benim için daha iyi olacağını düşünüyordum. Ki zaten hayatımı sistemin dayattığı gibi dünyadan, insanlardan, çevremde olup bitenlerden bir haber, küçük kabuğumda ders kitaplarıyla oyalanarak geçiriyordum. Ama bu nereye kadar böyle sürebilirdi ki? Birazcık cesaret gösterip kafamı kabuğumdan uzattım, gerisi kendiliğinden geldi.
Dün Furkan bu sistemin dayatmalarına tahammül edemediği için hayatına son verdi. Yarın bir başka arkadaşımız hayatına son verecek. Bu katil sistem bizim ihtiyaçlarımızı karşılamıyor, karşılamayacak. Bunun bilinciyle daha fazla eksilmeden haydi örgütlü mücadeleye, haydi DLB saflarına!
Trakya’dan DLB’li
