Bilir misin Sinan
çam kozalağını?
Bilirsin elbette,
tanır mısın peki?
Nemi azaldıkça havanın
açılır yaprakları...
Kurur sanırsın,
artık vadesi dolmuş.
Bilir misin Sinan,
onlarca tohum vardır
her bir kozalakta.
Yeni ağaçların tohumunu
bağrında yetiştirmiş
ve toprağa dökmüştür
boy versinler diye...

Gün gelir
dalından düşer kozalak.
Sakın ha Sinan
kozalak için
bundan sonrası yok sanma!
Suyunu almasını bildi mi
yeniden kapatır yapraklarını...
Yeniden açar,
yeniden kapar...
Sen de ölümsüzlük;
ben diyeyim kökünü içinde taşımak...

Çınarsın Sinan,
ona lafım yok.
Ömrü uzun
kökü derinlerde
bir çınar...
Ama izin ver
ben her çam kozalağında
seni hatırlayayım!

Z. İnanç