Merhabalar, sizlere bir meslek liseli olarak yaşadıklarımdan bahsetmek istiyorum. Bildiğiniz gibi, geçtiğimiz sene başlayan pandemi hayatımızı felç etti. İktidardakiler okullarımızda ve toplumsal yaşamımızın her alanında salgına karşı gerekli önlem almak yerine, bizleri evlerimize kapattılar. Yaklaşık üç dönem boyunca eğitim uzaktan devam etti. Binlerce arkadaşımız internet, bilgisayar vb. yetersizliğinden dolayı eğitime erişemedi. Yönetenler bunları bildikleri halde uzaktan eğitimde ısrar ettiler. Uzaktan eğitimden bir şey öğrendiniz mi, diye sormak akıllarının ucundan geçmedi. Kendi çıkarları için öğrencileri perişan ettiler, eğitimden uzaklaştırdılar. Şu an öğrencilerin çoğu pandemiden dolayı eğitimi pek önemsemiyorlar. Ne de olsa pandemide bir şey öğrenmedik diye düşünüyorlar.
Bir de pandemi zamanında 20 yaş altı ve 65 yaş üzeri vatandaşları evlerine kapattılar. Ben de 20 yaş altı lise öğrencisiyim. Bu zamanda eğitimden mahrum bırakıldım. Dolayısıyla çalışmak zorunda kaldım. Bir akrabamın yanında atölyede işbaşı yaptım. Fakat ne sigortam yattı ne de asgari ücret alabildim. Açıkçası beni köle olarak çalıştırdılar. Sonuçta akrabam ben ses çıkartmam, bir şey diyemem diye düşündü. Ama öyle olmadı, sonunda bu köleliğe isyan edip işten çıktım. Çıktıktan sonra etraftakiler bana düşman gibi oldular. İlla geleceksin o işyerine diye zorladılar. Ama ben iradeli ve kararlı davranıp, işe gitmedim. Evet, o atölyeye evet ilk zamanlar gitmiştim. Çünkü eve gelirim olsun istemiştim ama kölelikle karşılaştım. Sonuç olarak o süreçte 20 yaş altını eve kapattılar ama ben hem çalışmak zorunda kaldım hem de eğitim alamadım.
Bu dönem okullar tekrar açıldı. Tasarım ve makine tasarımı bölümü son sınıf öğrencisiyim. Bildiğiniz üzere staj görmemiz gerekiyor. Stajın eğitim adı altında devam edeceğini söylüyorlar. Ancak onlar kendi kurallarını dahi tanımıyor, staj adı altında bizlere ucuz işgücü muamelesi yapıyorlar. Adeta köle gibi çalıştırılıyoruz. Ben kuyumcu sektöründe stajımı yapıyorum. Bize çizim öğretmeleri gerekirken 3 gün boyunca üretimde çalışıyoruz. Sonuçta köleyiz, bir şey diyemeyiz diye düşünüyorlar. Dersek eğer işten kovulacağız. Zaten zor bulduk buraları. Biz staj yeri bulmak için İstanbul’un birçok fabrikalarıyla görüştük, başvurduk ama iyi sonuç alamadık. Çünkü hepsi pandemiden kaynaklı stajyer öğrenci almıyoruz dediler. Biz de ne yapalım hangi staj yeri kabul ederse onlara gitmek zorunda kaldık. Bu da hepimizin kötü yerlere gitmesine yol açtı. Eğer gitmezsek sınıfta kalmış olacaktık. Ayrıca hocalarımız da bize yardımcı olmadılar, staj yeri bulmadılar. Sorduğumuz zaman bize “Kendiniz bulmak zorundasınız.” diyorlardı. İyi ama bulamayanlar ne yapacak?
Bir de devlet okulu parasız diyorlar. Ama her şey paralı. Bölümümüzle ilgili teknik ekipmanlar, kaynak kitaplar, aslında eğitimin tüm giderleri bizlerin ceplerinden çıkıyor. Ancak bu sorunlarımızın esamesi okunmuyor.
Bizler liseliler olarak en temel hakkımız olan eğitim hakkı için mücadele etmeliyiz. Tüm arkadaşlarımı mücadele etmeye davet ediyorum.
Küçükçekmece’den bir meslek liseli
