Yıllardır Türk-İş üyesiyim. Yöneticilerin hiçbir zaman işçi lehine bir şey yaptıklarını görmedim. Kamu işçilerinin toplu sözleşmesi üzerine sarf ettiği sözleriyle kimliğini açıkça ortaya koydu Ergün Atalay. Türk-İş elini kolunu bağlayıp teslim olmuş durumda. Onlar işçi ve emekçinin temsilcisi değil, hükümetin ve devletin temsilcisi. “Sendikanın grev için parası yok” demek, düşmana silahım yok, gel saldır demektir.

Aidatlarımızın nereye gittiğini merak ediyorum. Sefahat içinde yaşıyorlar. Bindikleri arabaları görüyoruz. Tüm kişisel giderleri de sendika kasasından karşılanıyor. Bunlar bizim hakkımızı savunacak misyona da sahip değiller. Şubedekileri de merkezdekileri de tanıyoruz; hepsi aynı. Aidat toplarken geliyoruz akıllarına, bu insanın onuruna dokunuyor.

Ben 2004 yılında direnişe çıktım. 3 ay süren direnişte Türk-İş 100 lira para yolladı. Onun dışında şubeden hiçbir maddi yardım da görmedik. Türk-İş de bu 100 lirayı verirken, “Bir daha böyle bir istekle gelmeyin” dedi. Bu tavrıyla direniş kırıcılığı yaptı. Biz işçiler olarak inançla, sabırla direnişe çıksak da üsttekilerin aynı ciddiyete sahip olmadıklarını gördük. Bu pratiğin kendisi sendikamıza güvenimizi zedeledi.

Bu kötü gidişata dur demek için taban gerçekten artık sesini yükseltmeli. Bu bütün sendikalar için geçerli. Bu sendika ağalarını daha rahat yaşatmak için çalışmaktan yorulduk. İşçiler olarak üretimden gelen gücümüzü kullanmalıyız. Bir patron var, bir sendika bürokrasisi var, bir de kendi gücümüz var. Biz kendi gücümüze güveneceğiz, birbirimize güveneceğiz. Bizim sendikayla derdimiz yok, sorun sendikacılığı profesyonel meslek haline getirenlerdir. Sendika bizim. Şu anda sendikacıların yaptığı emek hırsızlığından başka bir şey değil. Bu hırsızları def etmeli, emeğimize sahip çıkmalıyız.

Tuzla’dan Türk-İş üyesi bir işçi