Türkiye’de kapitalist sistemin ürettiği, AKP-MHP rejiminin daha da derinleştirdiği toplumsal bunalım giderek içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Rejimin yönetememe krizi derinleşiyor. Düzen siyasetindeki tıkanmalar aşılamıyor. TL’nin pula dönmesi durdurulamıyor. Uluslararası ilişkilerde fiyaskolar birbirini izliyor…
Bu “çoklu krizler” doğal olarak yüklü faturalar üretiyor ve rejim bunları emekçilerin sırtına yıkıyor. Emekçilerin neredeyse tamamının sefalet ücretlerine mahkum edildiği, çalışma koşullarının hiç olmadığı kadar ağırlaştığı, işsizlik sorununun ölümle eş değer hale geldiği, vergi yüklerinin arttığı, zam yağmurunun kesilmediği bir süreç işletiliyor. AKP-MHP rejiminin bu icraatları işçi ve emekçilerin sorunlarını felakete dönüştürüyor.
Gerici faşist rejim, salgınla birlikte derinleşen kriz koşullarında “yoksuldan çal zengine ver” politikasını hayata geçirmiş, böylece burjuvazinin büyümesine olanak sağlamak için emekçileri ise yoksulluğun girdabına sürüklemiştir. Bu dönemde bütçenin işçi ve emekçilerden esirgenmesine ek olarak, işsizlik fonu dahi sarayın ve kapitalistlerin yağmasına açılmıştır. Türkiye ekonomisinin büyümesine rağmen, TÜİK verilerine göre bile ücretlilerin payında büyük bir düşüş var. Ücretlilerin milli gelirden altıkları pay 2019-2020 arasında 2 puan, 2021 yılının ilk altı ayında ise önceki yılın ilk altı ayına göre 4 puan düş(ürül)müştür.
Sarayın aparatı TÜİK bile, sınıflar arasındaki uçurumun derinleştiğini kayıt altına alıyor. AKP-MHP rejiminin izlediği politikalar sayesinde sermaye sınıfı büyümeye devam ederken emekçilerin yoksulluğu daha da derinleştiriliyor. Nisan 2021 tarihli Türkiye raporuna göre, 2019-2020 arasında yoksulluk yüzde 10,2’den yüzde 12,2’ye yükselmiştir. Yani kapitalistlerin semirmeye devam etmesi için emekçiler yoksulluk batağına atılıyor. Zira saray rejiminin tek derdi, yandaş sermayesini ve beli başlı büyük sermayeyi koruyup kollamak, faizleri düşürmek gibi uygulamalarla vurgun yapmalarını ve kriz karşısında etkilenmemelerini sağlamak olmuştur.
Bunun yanı sıra Tayyip Erdoğan başta olmak AKP şefleri emekçilere hitap ederken “yoksulluk diye bir sorun yok, toplumun refahı arttı” zırvaları anlatıyor. Bu küstahça açıklamalarla emekçilere “aptallar yığını” muamelesi yapılıyor. Zırvalara dayalı bu küstahlık, rejimin şeflerinin temel davranış çizgisi haline getirilmiştir. Böylece yalan, aldatmaca ve riyakârlık ile işçi ve emekçileri oyaladığını düşünen gerici faşist rejim, bununla mafyatik saltanatının çöküşünü geciktirmeye çalışıyor.
AKP şefi Tayyip Erdoğan, geçtiğimiz günlerde gerçeklerden kopuk konuşmalarına yenisini ekleyerek emekçilerle alay etme pervasızlığını sürdürdü. Yoksul emekçilerin taleplerine kulak tıkayan bu şatafat ve servet düşkünü zatı muhterem, Avrupa’daki ülkelerin boş raflarını işaret ederek güya Türkiye’de böyle bir sorun yaşanmadığını, “ülkede bolluk ve bereketin hüküm sürdüğünü” arsızca söyleme cüretinde bulunmuştur. Bir önceki konuşmasında da ülkedeki tanzim kuyruklarını unutmuş olacak ki “Almanya’da emek kuyrukları var” safsatasını ortaya atarak, yoksulluğa sürüklediği milyonlarla alaya etmiştir.
Emekçilerin satın alma gücü günden güne azalırken, asgari ücret çoktan açlık sınırının altına düşürülmüşken, milyonlarca kişi ise asgari ücretten de düşük bir ücretle çalışırken market raflarının dolu olmasıyla övünmek, ancak saraylarda sefahat süren asalak takımının işi olabilir. Ayrıca raflardaki ürünlerin etiketlerinin her gün değiştiği, insanların raflara yaklaşamadığı bir dönemde böylesi sözlerin sarf edilmesi abesle iştigaldir. Emekçilere yabancılaşmış, altın mikrofondan fakirliği kutsayan sermaye sisteminin bekçileri, toplumu uçuruma doğru sürüklemekte bir an için tereddüt etmedikleri gibi, mafyatik düzeni koruyabilmek için her kepazeliği yapamaya hazır olduklarını da döne döne gösteriyorlar.
Emek sermaye çelişkisinin keskinleştiği günümüzde, kapitalizmin her gün yeniden ürettiği sorunların gerici faşist iktidar eliyle daha ağır bir boyuta ulaştığına tanık oluyoruz. İşçi ve emekçilere hoyratça saldıran rejim, halen sermaye düzeninin vurucu gücü olduğunu ispatlıyor. Bundan hareketle işçi ve emekçilerin biriken öfkesini saray rejimiyle birlikte kapitalist sisteme yöneltmeleri, hakları ve talepleri uğruna mücadeleye atılmaları günün acil görevidir.
