Bu ülkede işçiler, orta çağdaki köleler gibi muamele görüyor. Ne hükümet ne sendikalar özellikle 80’den sonra en önemli konularda, işçinin hiçbir zaman yanında olmadı. AKP döneminde ise işçiler daha fazla fakirleşti.

Patronlar ise zenginliklerine zenginlik kattı. 80’den sonra işçi sınıfı gücünü yitirmeye başladı. Şimdi, sınıf bilinci açısından, “işçi sınıfı”ndan bahsetmek olanaklı değil. Türkiye'nin en büyük fabrikalarının olduğu Bursa’da, AKP 17 yıldır birinci parti olarak çıkıyor.

Dünya çapında sağlık açısından bir buhran yaşanırken, Türkiye’nin en büyük fabrikalarından olan TOFAŞ ve Renault’da üretime devam ediliyor. Avrupa’da bütün fabrikalarını durdurmuş olan bu iki dev kuruluş, Türkiye’de üretime devam ediyor, daha fazla kar elde etmek için insanların sağlığını, hatta yaşamını düşünmeden… Çünkü biz onlar için köleyiz! 

Sessiz kalan bir sendika (üretime devam eden Türkiye'deki büyük fabrikalarda Türk Metal sendikası yetkili) ve umursamayan bir hükümet gerçeği ile karşı karşıyayız!

Bir Spartaküs çıkıp bütün işçileri mi birleştirmeli?

Bütün işçiler birlik olsa, “şu tarihten itibaren işbaşı yapılmayacak” kararı alsa, tıpkı 2015 metal fırtınası gibi… Bir yumruk gibi sıkılmış işçilerin karşısında kim durabilir? Hükümet mi, sendika ağaları mı, işveren mi?

İşveren veya sendika ağaları bizleri zorla evden işe getiremez, on binlerce işçiyi işten çıkaramaz. Hükümet işçilere karşı bir tutum alamaz, bu riske giremez.

İşte o zaman işçi sınıfı gücünü anlar, üretimden gelen gücün karşısında kimsenin duramayacağını da. Belki o zaman yeni bir dünya kurulur, yeni bir Türkiye. 

Ve bu dünyada sömürü olmaz. İnsanlar huzurlu, mutlu olabilirler. Adalet önünde herkes eşit olur, birçok şey değişir, işçi sınıfı değişirse…

Bir Tofaş işçisi