Yaşasın işçi sınıfı mücadelesi!

Tekstil işkolunda çalışan bir işçi olarak 15 Temmuz “darbe” gecesinde fabrikada çalışıyordum. Sürekli olarak sosyal medyadan gelen mesajlar, işyerimizde bütün işçi arkadaşlarımızı tedirgin etti. Boğaziçi Köprüsü’nün kapatıldığı, Genelkurmay Başkanı’nın rehin alındığı haberleri gelince hepimizde bundan sonra ne olacak tedirginliği oluştu. Hepimiz sokaklarda insanların öldüğü, tankların dolaştığı haberlerini aldıkça, refleks olarak ailemize, dostlarımıza ulaşmaya çalıştık. Durumun da etkisiyle makineleri kapatarak işi bıraktık. Bir kaç saat boyunca makineleri durdurup, üretim yapmadık. Evlerimize gidip ailemizin yanında olmak istedik. Personel müdürü fabrikaya gelerek, bize tekrar işbaşı yaptırmak için taklalar attı. Durumun "hükümet"imiz tarafından kontrol altına alındığını, her şeyin normal olduğunu, burada daha güvende olduğumuzu, dışarı çıkmanın tehlikeli olduğunu söyleyip durdu. Onun derdi bizim güvenliğimiz değil üretimin devamıydı, bunu hepimiz biliyorduk. Fabrikada bulunan üç bölümden arkadaşlarla bir aradaydık. Yaklaşık üç saat çalışmadık. Ancak müdür, bölümleri ayırıp konuşmayı deneyince başarılı oldu. Üç saatin sonunda makineleri çalıştırdık.

Bir tarafta TSK’nın yönetime el koyduğu, ikinci bir emre kadar sokağa çıkmanın yasaklandığı, sıkıyönetim ilan edildiğı haberleri... Diğer tarafta ise “demokrasi”ye sahip çıkmak için halkın sokaklara çağrıldığına yönelik açıklamalar... İlki askeri darbenin, ikincisi ise koyu bir polis rejimine geçişin habercisi idi. Şimdi de OHAL ilan edildi. Her türlü faşist baskının, zorbalığın ve yasaklamanın önü açıldı.

Günlerdir işçi ve emekçileri kandırarak alanlara çağırıyorlar. Bu çağrılara yanıt verip meydanlara çıkanları “demokrasiyi savunanlar”, olmayanları ise darbe yanlısı ilan ederek, toplumu gerici bir zeminde ayrıştırmanın gayretindeler. Bizim de fabrikamızdan yüzlerce işçi arkadaşımız meydanlara çıkıp demokrasiyi savunduklarını sanıyorlar. Böyle aldatılıyorlar. Ancak yaşanan gelişmeler üzerinden söz konusu boğazlaşmanın kimin çıkarı için yaşandığını anlattığımızda, gerçekte amaçlarının ne olduğunu ortaya koyduğumuzda arkadaşlarımız gerçeğin farkına varmaya başlıyorlar. Darbe gerçekleşmiş olsaydı, bizleri tarihimizin en ağır, en zor dönemlerinden birisi bekliyor olacaktı. Peki darbe başarısız bir şekilde sonuçlandığında biz işçi ve emekçiler için bir şey değişmiş mi oldu? Hayır! Zira OHAL uygulaması ile ilk olarak işçi eylemlerine saldırmaya başladı sermaye devleti.

Bu karmaşıklık içerisinde kıdem tazminatının fona devri (gaspı), bireysel emeklilik sistemi vb. uygulamalar sessizce meclisten geçirilecek. En meşru haklar için yapılan eylemler OHAL uygulaması ile engellenecek, emekçiler baskı ve zorbalık ile sindirilmeye çalışılacak.

Biz işçi ve emekçilere ne askeri darbe, ne demokrasi makyajıyla süslenmiş olan polis rejimi, ne de OHAL uygulamaları çözüm olabilir.

Bizim kurtuluşumuzun yolu, devrimci sınıf mücadelesinden geçmektedir. O halde darbeye, OHAL’e, IŞİD vari gerici kafa kesen çetelere, meclisten geçirilen kölelik yasalarına karşı devrimci sınıf mücadelesini büyütelim.

Küçükçekmece’den bir tekstil işçisi