Ortadoğu’da sömürgecilik ve savaş tarih boyunca hiç eksik olmamıştır. Son dönemde ABD ve bölgedeki işbirlikçileri (Türkiye, Katar, Ürdün) bu savaş mekanizmasında konsept değişikliğine gitmiş, bölgedeki katil, vahşi tetikçilerini kullanarak Suriye halklarının üzerine sürmüştür.
Suriye’de olayların çıkışını hatırlayacak olursak ilk 5-6 ay sosyal talepli ve tüm halkların daha demokratik bir ülke istemi ile alanlara çıktığını görüyoruz. Ne var ki devrimci bir önderliğin olmaması yanı sıra karanlıkta pusuya yatmış çakallar gibi bekleyen gerici cinayet şebekeleri emperyalistlerin desteğiyle bu sokak gösterilerini bir mezhep savaşına eğrilttiler. Yıkıcı, kirli, vahşi yöntemler kullanıldı ve nihayet emekçi kitleler cihatçı katiller ya da Esad rejimi arasında seçim yapmaya zorlanmış oldu.
Tüm bu süreçte her savaşta olduğu gibi zorunlu göçler yaşandı. Fakat Türkiye’nin mültecilik meselesinde ayrı bir propagandası oldu. Selefi katillerin Esad güçleriyle savaşmaya başlamasının hemen ardından sınır kapılarını açan Türkiye özellikle mültecileri ülkeye yerleştirip uluslararası kamuoyuna Esad “zulmünü” mültecilerin sayısıyla gösterip böylece Suriye’yi uluslararası müdahaleye açık hale getirecekti. Böylece ilk başta kamplarda 30-40 lira arası yevmiyeler dağıtılıp ve Suriyelilere “Tayyip babamız” edebiyatı yapılarak kampları cazibeli göstermeye başladılar.
Ne var ki evdeki hesap çarşıya uymuyor. Çetelerin cinayetleri işleyip internet üzerinden yayınlaması dünya kamuoyunda tepkiyle karşılanırken aynı zamanda Esad rejimi arkasındaki Rusya ve Çin uluslararası müdahaleyi önleyen diğer bir etken oldu. Bununla beraber Suriye halklarının işgalci, katliamcı çetelere karşı direnişi emperyalistlerin heveslerini kursaklarında bırakmış oldu. Hal böyle olunca savaş borazanı ve “mazlumların hamisi AKP” Suriyeli mültecileri kendi kaderlerine terk etmiş oldu.
Suriyeli kadınlar kaldıkları kamplarda fuhuşa zorlandı. Kamptan dışarı çıkınca tablo değişmedi. Bu sefer evlilik görünümünde fuhuş dayatıldı. Suriyeli mülteciler gittikleri çoğu yerde ucuz işgücü olarak kullanıldı. Örneğin Mersin’de tarlada günlük yevmiye 40 lira iken Suriyeliler yer yer 20 lirayı bulan fiyatlarda çalıştırılıyor. Suriyeli çocuklar ise perişan bir halde sokaklarda dilenmek zorunda kalıyor. Kaldıkları evler ise çoğu zaman harabeyi andırıyor. Kamplardan kaçan ya da farklı kanallarla Türkiye’ye gelen Suriyeli aileleri fırsat gibi gören emlak kesimi ise ev kiralarını fahiş derecede arttırıyor.
Bu mültecilerin arasında Şam Üniversitesi'nde akademisyen olup Türkiye’de inşaatta çalışan ya da seyyar satıcılık yapanlar dahi var. Tarladan inşaata kadar Suriyeliler’in ucuz iş gücü olarak kullanılması gündeliklerin de düşmesine neden olurken, Suriyeliler’in açtıkları bakkallarda Suriye’den getirilen malların ucuza satılması vb. yerellerdeki esnafların tepkisini çoğaltıyor. Tabii bu tepki çoğu zaman AKP’ye değil de Suriyelilere yöneltiliyor. AKP’ye ise sadece homurdanma olarak kalıyor. Oysa bu kadar insanı yerinden yurdundan eden etkenlerden biri de AKP’nin saldırgan savaş politikalarıdır.
Tabii şunu da ayırt etmek gerekiyor: Çukurova’da farklı illerde mültecilerin durumu farklılaşıyor. Antakya’daki mültecilerin büyük bir kısmı çetelerin sempatizanı ya da doğrudan militanları oldukları ve halka onlarca tehditler yağdırdıkları biliniyor. Geçen sene ise Mustafa Kemal Üniversitesi’nde (MKÜ) öğrenci bir kadına tecavüz ettiler.
Adana, Mersin gibi illerde ise çoğunlukla zorunlu savaştan kaçan yoksul kesim var. Bunlar çoğunlukla AKP’ye ve Erdoğan’a tepkililer. Ancak yine de bu yıkıcı savaşın yarattığı travmatik etkenler Suriyeli ve yerel halkı karşı karşıya getirmektedir. Antep örneğinde olduğu gibi olay çok ciddi boyutlar alabilmektedir.
Tabii ki burada Suriyeliler arasında sosyal, sınıfsal konumlarına göre durumu iyi olanların gittikleri bölgelerde daha rahat yaşayabildiğini eklemek gerekmektedir. Savaşın faturasını her zaman olduğu gibi emekçi halklar ödemektedir.
Sorunun kaynağı olanlar sorunu çözemez!
Bu sorunu yaratan AKP’nin savaş politikalarıdır. İşçi ve emekçileri sefalete mahkûm eden sosyal yıkım politikalarıdır. Onların çözümleri ancak Suriyelileri kamplara kapatmak, Antep’ten başka yerlere taşımak ya da Arapça tabelaları kaldırmak oluyor. Bunun sorun çözücü olmadığı ise ortadadır. Çözüm işçilerin birliği halkların kardeşliği temelinde emperyalizme karşı mücadeleden geçmektedir.
