Hükümet ile IMF arasında yapılan anlaşmanın faturasını ödemeyi reddeden Arjantinli işçi ve emekçiler mücadelede kararlı olduklarını gösteriyorlar. Dün başkent Buenos Aires’in Plaza de Mayo alanında protesto gerçekleştiren binlerce işçi, emekçi, kadın ve genç bugün de genel greve çıktı.
Sokaklara çıkan sendikalar, kitle örgütleri, ilerici sol parti ve örgütler, kemer sıkma politikalarını protesto ettiler. Ekonomik krize sürüklenen Arjantin kapitalizmi 2001’de olduğu gibi tüm yükü işçi ve emekçilerin sırtına yıkmaya çalışıyor. Ancak görünen o ki, sermayenin iktidardaki temsilcisi Arjantin Devlet Başkanı Mauricio Macri ve ekibinin işi pek kolay olmayacak.
Arjantin’de işçilerin yaklaşık %20’sinin örgütlü olduğu Genel İşçi Konfederasyonu önderliğinde gerçekleştirilen eyleme katılan emekçiler, üç koldan yürüyerek miting alanına ulaştılar. Devlet başkanının IMF emriyle hareket ettiğini ifade eden göstericiler, IMF ile anlaşmalara ve yeni yıkım saldırılarına hayır şiarlarını yükselttiler.
IMF’den beklediği kredi dilimini alabilmek için harekete geçen Arjantin rejimi sosyal harcamaları kısmak ve kamuda işten atmayı kolaylaştırmak için pervasızca saldırıyor. İşsizlik artarken, reel ücretler düşerken, yoksulluk derinleşirken gündeme getirilen bu saldırıyı emekçiler gösteri ve genel grevle durdurmaya çalışacaklar.
Bugünden başlayarak 36 saat devam edecek olan genel greve kamu çalışanları, toplu taşımacılık işçileri, banka ve hava alanı çalışanlarının katıldığı bildirildi. Grev kapsamındaki alanlarda hizmetlerin büyük ölçüde aksadığı da belirtiliyor.
Bundan önceki son eylemlerini geçen mayıs ayında gerçekleştiren Arjantinli işçi ve emekçiler, 2015’ten bu yana ortalama her 8 ayda bir genel grev yapıyorlar. 2001 krizinin yıkıcı sonuçlarına karşı gelişen militan kitle mücadelelerinin deneyimine de yaslanan Arjantinli emekçiler, mücadeledeki kararlılıklarıyla diğer ülkelerin işçi ve emekçilerine örnek oluyor.
Ekonomik kriz derinleşirken hak arama mücadelesinin polis/jandarma zorbalığıyla bastırılmak istendiği AKP Türkiye’sinde, işçi sınıfıyla emekçiler Arjantinli sınıf kardeşlerinin yolundan gitmeyi başarabilirlerse, krizin faturasını asalak kapitalistlere ve onların saraydaki sultanlarına ödetebilirler.
