2024 1 Mayıs’ı geride kaldı, daha önceki 1 Mayıs'lar gibi birçok ders bırakarak. Evet 1 Mayıs'lar direniş havasından yoksun, mücadele havasından yoksun, sendika bürokratlarının sıkıcı hazır okumaları eşliğinde ilerliyor. Metal işçileri, belediye işçileri yeterli sayıda katılım göstermiyor. Bunda sendikal bürokrasinin büyük rolü var. Ama yaşanan bu durum işçiler için daha da çekilmez bir dönemin geleceği gerçekliğini değiştirmiyor. Bir yanda derin bir sessizlik varken diğer yanda Lezita, Özak, Agrobay işçilerinin bu durgunluğu fazlasıyla aşan iradesi ve mücadelesi var. Bir çıkmaz gibi gözüken bu durum aslında gerekli dersi veriyor. Birincisi sorunlarımızı fabrika içinde işçiler olarak ortaklaştırma çabamızı arttırmak, ikincisi ise mevcut direnişleri sahiplenici tutumları fabrika içinde sürekli biçimde yayacak ortamlar yaratmak.

Çünkü çoğu fabrikada ekonomik krizin yarattığı etki tekil tepkileri arttırarak devam ediyor. Bazı yerlerde CS, Agrobay gibi sendikalaşma, bazı yerlerde Ateş Çelik işçileri gibi mesaiye kalmama kararları alan, bazen ise fiili iradesi ile Lezita işçilerinin yarattığı zeminler olarak karşımıza çıkıyor. En büyük eksik hazırlık yok, program yok. Bu zeminlerde yoğunlaşma mevcut tepkileri örgütlü hale getirme sorumluluğu olduğu yerde duruyor. 

Buralarda yeni Özak, Agrobay örneklerini çoğaltıp birbirleri ile ortak dayanışma zeminleri yaratmak hem 1 Mayıs'ların havasını değiştirir hem de işçi sınıfı adına problemleri çözen örnekleri yaratır…

Bugünkü çürümüş bürokrasi, egemen sermaye düzeninin yozlaşmış propagandasının altında yatan daha büyük bir gelecek var. Yani umutsuzluk beslenebileceğimiz bir olgu değildir…

İzmir’den bir metal işçisi